niedziela, 24 kwietnia 2011

Tablica ouija

Tablica ouija to nie zabawka. Większość ludzi chciałaby choć raz sprawdzić jej działanie. Kiedy już to zrobią, często woleliby nigdy nie mieć jej w ręku.

W dużym skrócie, tabliczka ouija to drewniana plansza, na której wypisane są litery alfabetu, cyfry od 0 do 9, słowa TAK i NIE oraz ŻEGNAJ. Poza tym potrzebny jest specjalny wskaźnik, na którym kładą palce wszyscy uczestnicy spotkania. Jedna z osób głośno woła o odpowiedź ze świata duchów. Kontaktująca się zjawa może w jakiś sposób zamanifestować swoją obecność.

Następnie uczestnicy zadają pytania, a duch odpowiada na nie poprzez wskazywanie kolejnych liter, cyfr lub słów. Sceptycy twierdzą, że to ktoś z obecnych popycha wskaźnik. Jest to oczywiście możliwe i na pewno się zdarza. Zwolennicy magicznych seansów tymczasem uważają, że to przywołany duch kieruje palcami osób. Czasami tablica ujawnia fakty, których nikt z obecnych nie mógł znać...

Tablica ouija jest najpopularniejszym sposobem kontaktu z inną sferą lub przynajmniej jest uważana za umożliwiającą taki kontakt. Istnieje mnóstwo relacji z seansów z jej użyciem. Co ciekawe, osoby które brały w nich udział często przestrzegają innych przed podobnymi doświadczeniami. Pokusa jest jednak dla wielu zbyt silna...

Wierzyć czy nie wierzyć? Zawsze warto jednak zachować maksymalne środki bezpieczeństwa. Na pewno nie zaszkodzą. Przywołanego ducha należy zapytać trzy razy, czy jest dobrym duchem. Dopiero za trzecim razem powie prawdę. Nigdy nie należy prosić ducha o udowodnienie jego obecności i „mocy” poprzez przesuwanie przedmiotów w pomieszczeniu lub gaszenie świec. Może to otworzyć przejście między sferą duchów i naszym światem, do czego nie wolno dopuścić. Zawsze należy podziękować za kontakt i poprosić ducha o spokojne odejście tam, skąd przybył bez krzywdzenia nikogo. Porady te zostały sformułowane na podstawie wielu relacji z użycia ouija.

Oto niektóre z nich:

Dwóch braci postanowiło sprawdzić, czy ouija rzeczywiście działa. Początkowo nic się nie działo, ale w pewnym momencie wskaźnik zaczął się poruszać. Jeden z chłopców poprosił o dowód, że kontakt naprawdę jest prawdziwy poprzez zaprezentowanie czegoś nadnaturalnego. Rezultaty tej prośby były zaskakujące i przerażające. Tabliczka odpowiedziała, ze dziadek jednego z ich przyjaciół umrze w ciągu tygodnia. Żyrandol zaczął się kołysać. Temperatura w pokoju spadła i chłopcy zaczęli się trząść z zimna. Całe pomieszczenie wypełnił odrażający odór śmierci. Nagle wszystko ustało i w pokoju zrobiło się zupełnie cicho. Chłopcy otworzyli szeroko okna, aby pozbyć się smrodu rozkładających się zwłok i postanowili zapomnieć o całym wydarzeniu. Jednak kilka dni później dowiedzieli się o śmierci dziadka jednego z przyjaciół, dokładnie jak zapowiedziała tablica.  Mimo że chłopcy wyrzucili tablicę ouija, spokój nie powrócił do ich domu. Nawet po kilku latach od czasu do czasu żyrandol zaczyna się kołysać, w pokoju robi się zimno i powraca obrzydliwy zapach.

Jeszcze straszniejsze doświadczenie spotkało pewną rodzinę z Toronto. Rodzice z dwójką dzieci postanowili spędzić wieczór  na zabawie z tabliczką ouija. Początkowo wszystko szło dobrze, rodzice kierowali wskaźnikiem, było mnóstwo śmiechu. W pewnym momencie jednak wskaźnik zaczął poruszać się sam. Dorośli sądzili, że to któreś z dzieci zrozumiało zabawę i zadawali pytania dalej. Gdy więc „duch” zapytał, czy może złożyć im wizytę, zgodzili się. W ich salonie rozpętało się piekło. Pojawiło się coś, co zaczęło ich atakować. Cała rodzina została poparzona i pogryziona. Nie mogli wydostać się z pokoju. Ataki trwały przez ponad godzinę. Następnie wszystko ucichło tak nagle, jak się zaczęło. Wszyscy wymagali pomocy lekarskiej.

Krwawy obraz

Rodzinka w składzie: mama, tata, i 5 dzieci zamieszkali w pewnym domu. Ludzie mówili, że w tym domu straszy. Oni się nie przejęli tym. W domu nie było nic prócz jedynego, pustego obrazu. Próbowali go zdjąć na różne sposoby - nie dało się. Wreszcie dali sobie spokój i zaczęli się rozpakowywać. Co kilka nocy z obrazu spływała krew. W tym samym czasie, ktoś z rodziny umierał. W ten sposób umarło już dwoje dzieci - Natala i Bartek. Oboje mieli po 13 lat. Gdy następnym razem obraz zaczął krwawić, Madzia szła do łazienki. Przechodziła koło obrazu. Obraz zwykle był czysty - nic nie było na nim namalowane. Tym razem na obrazie był krwawy napis: NIE OGLĄDAJ SIĘ ZA SIEBIE. Ale ciekawość zżarłą Madzię. Obejrzała się za siebie i...nic już więcej nie zobaczyła. Ktoś a raczej coś wbiło jej kuchenny nóż prosto w serce. Zwłoki Madzi przeniesiono do jej łóżka. Następnego dnia rodzice zaczęli wieżyć w klątwę przeklętego obrazu. Postanowili z pozostałą dwójką dzieci się wyprowadzić. Niestety dom stanął w płomieniach. Nic nie ocalało. Jedynie przeklęty obraz wisiał w powietrzu jakby wisiał na niewidzialnej ścianie. Z jego ram płynął strumień krwi. Na obrazie był tylko krzywy krwawy napis: ŻEGNAJCIE...

czwartek, 21 kwietnia 2011

Spirytyzm

Czym jest spirytyzm ???
Spirytyzm jest to nawiązanie kontaktu z duchem poprzez tzw. medium, czyli osobę mającą niezwykłe umiejętności parapsychologiczne.


 
Pierwsza rozmowa z duchem
Pierwsza "rozmowa" z duchem odbyła się 31.03.1848 roku niedaleko Nowego Jorku w nawiedzonym domu. Córka państwa Fox zawołała: "Zrób to, co ja robię" i klasnęła cztery razy w dłonie. Po chwili usłyszała dźwięk klaskania. Zapytała: "Czy jesteś człowiekiem?. Nikt/nic nie odpowiedział/o. Następnym pytaniem, a raczej prośbą było pukanie, jeżeli to coś miało być duchem. Rozległo się stukanie.

Seanse spirytystyczne
Mowa o seansach spirytystycznych była już, gdy opracowywałem temat duchów. Znowu zaproponuję przeczytanie II części Dziadów, w której jest opisany taki seans, czyli próby wywoływania duchów przy pomocy medium i przyjmowania od nich wieści z zaświatów.

Prawdziwe zdolności, czy zwykłe oszustwo ???
Bardzo wiele osób określa się za medium, choć tak naprawdę nie wykazują oni żadnych zdolności wywoływania duchów. Jest to dla nich jak wiadomo duży zarobek. Posługują się oni prostymi sztuczkami technicznymi, aby seans spirytystyczny wyglądał jak prawdziwy.

Na czym tak naprawdę polega praca medium ???
Podczas seansów spirytystycznych media wykorzystują często tak zwane zjawiska paranormalne, szczególnie telepatię oraz telekinezę.

Egzorcyzm

Egzorcysta
Osoba dokonująca egzorcyzmu. W Kościele katolickim osoba duchowna mająca święcenia uprawniające do egzorcyzmów.

Egzorcyzm
Zabieg kultowy (znany we wszystkich religiach) o charakterze zaklęcia, który ma zniwelować lub nawet zniweczyć działalność złych mocy (demonów, złych bóstw itp.). W niektórych wypadkach przyjął postać aktów liturgicznych. W Kościele katolickim - obrzęd liturgiczny mający na celu usunięcie wpływu szatana na osobę lub przedmiot, rzecz.

Egzorcyzm, a spirytyzm
Często myli się te dwa pojęcia. Są one bowiem związane z demomami. Czym się różni więc egzorcyzm, od spirytyzmu ?? Najkrócej i naprościej mówiąc spirytyzm jest to przywoływanie demonów, a egzorcym- wypędzanie złych duchów.

Kto może udzielić egzorcyzmów ??
Zezwolenia takiego udziela się na stałe lub doraźnie kapłanom odznaczającym się "pobożnością, wiedzą, roztropnością i nieskazitelnością życia, oraz specjalnie przygotowanym do tego zadania".

Autostopowicz WIDMO

Kim jest autostopowicz widmo ???
Autostopowicz widmo jest duchem człowieka, który wykorzystując niesamowitą ilość energii, staje się widzialny dla ludzi. Prosi o podwiezienie najczęściej do domu, nie zdając sobie sprawy, że nie żyje.


 
Typowy schemat spotkania
Kierowca widząc ludzką postać zatrzymuje samochód, aby ją podwieść do domu. Najczęściej w relacjach pojawia się również wątek bardzo niekorzystnej pogody tj. obfity deszcz, śnieg, burza itp. Kierowca podwożąc widmo, rozmawia z nim, dowiaduje się o nim szczegółów. Jednak autostopowicz jest zazwyczaj mało rozmowny, nienaturalny. Pytając się dokąd ma go podwieźć, ten podaje ulicę i numer domu. Będąc na miejscu, kierowca puka do domu, mówi że podwiózł człowieka, który twierdzi że tutaj mieszka. Ludzie, którzy otwierają drzwi nie wydają się wcale zdziwieni i po chwili mówią, że osoba, którą kierowca podwiózł nie żyje od kilku lat. Kierowca zaskoczony, a zarazem przestraszony wchodzi do samochodu i widzi, że autostopowicza rzeczywiście nie ma. Opiekunowie tłumaczą kierowcy, że nie jest jedyną osobą, która podwiozła ich dziecko (najczęściej), przed nim zrobiło to kilku ludzi.

Dlaczego autostopowicz widmo chce dotrzeć do domu ???
Widmo autostopowicza zupełnie nie zdaje sobie sprawy z tego, że nie żyje. Chce skontaktować się z bliskimi, zobaczyć ich, porozmawiać. Aby widmo stało się widoczne dla człowieka potrzebuje niesamowitej ilości energii, która nie starcza na ukazanie się bliskim. Autostopowicz traci już ją w samochodzie. Coś nie pozwala mu także zobaczyć bliskich jako duch. To coś powoduje, że widmo znajduje się dosyć daleko od domu. Może ma być to pokuta ??

Gdzie pojawiają się autostopowicz widmo ???
Widmo tego typu pojawia się na całym świecie. Nie ma jednego miejsca w którym autostopowicze widmo ukazują się ludziom. Jest ich bardzo wiele. Pierwsza relacja o takim zjawisku pojawiła się w Stanach Zjednoczonych.

Dowody spotkań
Zdarza się, że widmo zostawi w pojeździe zmaterializowany przedmiot typu: chustkę, apaszkę itp. Istnieją relację świadków, którzy twierdzili, że po spotkaniu widma, zniknął im jakaś rzecz, która niespodziewanie znalazł się na grobie zmarłej osoby widmo.

Przykłady relacji
Prawdopodobnie w 1969 r. jadąc samochodem kierowca zobaczył młodą dziewczyną, proszącą o podwiezienie. Podczas jazdy dziewczyna cały czas mówiła, podając adres, oraz wspominając, że dzień później ma wyjść za mąż. Kiedy dojeżdżał Maidstone, dziewczyna przestała mówić, a kiedy mężczyzna odwrócił się do niej, ze zdumieniem stwierdził, że jej tam nie ma. Podczas jazdy utrzymywał dużą prędkość tak, że trudno byłoby wyskoczyć w trakcie jazdy. Kiedy mężczyzna poszedł pod wskazany adres, stara kobieta, która tam mieszkała, stwierdziła, że opisał jej zmarłą córkę. Tragedia miała mieć miejsce na tamtej drodze trzy lata wcześniej w przeddzień jej ślubu, a od tamtej pory w rocznicę śmierci dziewczyna miała się objawiać na drodze przypadkowym kierowcom.

Duchy , zjawy świata i nawiedzone miejsca

DUCHY I ZJAWY ŚWIATA

Ankou
Ankou, czyli stróż cmentarza, to duch sprawujący pieczę nad miejscami, w których grzebie się zmarłych.. legendy o widmach tego rodzaju znane są w całej Europie, a wzięły się stąd, że w czasach przedchrześcijańskich w pierwszym grobie nowego cmentarza grzebano żywcem jakiegoś nieszczęśnika, aby odstraszał każdego - żywego czy umarłego - kto by chciał zakłócić spokój leżącym tutaj zmarłym. W Wielkiej Brytanii wierzy się, że ankou przyprawia ludzi o mimowolny dreszcz, który czasami przebiega po plecach.

Afryt
Afryty, zwane także Ifrytami lub Efrytami, to według wierzeń arabskich duchy ofiar morderstwa, które powracają na ziemię w poszukiwaniu zemsty. Według dawnych przekazów Afryt powstaje z krwi zamordowanego, podnosząc się jak smużka dymu z każdej jego kropli, która padnie na ziemię. Afryty mogą być bardzo niebezpieczne, a jedyny sposób obrony przed nimi to wbić w miejscu zbrodni w ziemię nie używany gwóźdź.

Baka
Haitańskie słowo "baka" oznacza widmo, podobnie jak arabski "gul", które wraca po śmierci na ziemię, by żywić się ludzkim mięsem. Podobno ludzie mający stać się takimi demonami należą za życia do tajnego stowarzyszenia, które ich uczy, jak się zachować po śmierci.

 
Białe Damy
W zamkach lub starych dworach ukazują się często Białe Damy. Są to zwykłe duchy pań wysokiego rodu, które zostały zamordowane lub poniosły śmierć w tragicznych okolicznościach. Białe Damy są znane w całej Europie. We Francji Białe Damy odznaczają się podobno niezwykłą urodą i pojawiają się w pobliżu mostów. Jak głosi stara legenda francuska, wzięło się to stąd, że istniał kiedyś zwyczaj składania młodych kobiet w ofierze bóstwom rzecznym, ażeby zjednane w ten sposób pozwoliły podróżnym przeprawić się bezpiecznie. Podobnie jak w Wielkiej Brytanii, we Francji widuje się Białe Damy także w starych zamkach i pałacach, gdzie błądzą po korytarzach, niekiedy trzymając w dłoniach puchary wypełnione trucizną.

Boggart
Boggart to psotny, często złośliwy duch północnych regionów Anglii. Wpełza on nocą do sypialni, kładzie na twarzach śpiących osób zimne, mokre dłonie, ściąga z łóżek pościel. W legendy o boggartach obfituje szczególnie hrabstwo Lancaster. Dwie z nich pochodzące z wioski Blackburn, przytacza Elliot O'Donnel w książce Dangerous Ghosts (1954)

Bogie
Ten angielski duch słynie z tego, że największą uciechę sprawia mu dręczenie i trwożenie ludzi. wierzono niegdyś, że stwór ten kradnie niemowlęta, skąd wzięło początek powiedzonko. którymi anglicy straszą niegrzeczne dzieci - " Przestań. bo cię zabierze bogie!" ("You had better stop or the bogie-man will get you!").
W folklorze wysp brytyjskich bogie to niebezpieczna istota, która atakuje a przynajmniej straszy każdego, kto jej nie okaże należnego szacunku.
Duchy z rodzaju Bogie są czarne, włochate, krępe i mają odrażające, wykrzywione twarze. Wierzono kiedyś, że pomagają diabłu czynić zło na ziemi i są dzięki niemu najpotężniejszymi wśród duchów. Podobno potrafiły przybierać dowolną postać i wydawały z siebie okrzyki, które przypominały zniekształcone zdanie; "Chcę swoich kości!" ("Oi wa-ant my bo-ans!").
W Szkocji wierzy się, że duchy te można odpędzić przy pomocy otwartej Biblii.

Bugabu
Bugabu to duchy indyjskie, które pomimo groźnej nazwy są podobno życzliwe ludziom. Żywa jest wiara w duchy męskie i żeńskie, zwane Jaksza i Jakszi strzegące wiosek indyjskich przed złośliwymi demonami.
Duchy te mają jednakże skłonność do przywłaszczania sobie przedmiotów, które im się podobają, a które wymieniają miedzy sobą jako podarki.

Dapi
Dapi (Duppy) to duch z Indii Zachodnich, którego można wywołać rzucając kilka monet i wylewając na grób szklaneczkę rumu.
Duch pojawia się natychmiast i jest oczywiście tak wściekły, ze spełnia każde najpotworniejsze życzenie wywołującego.
Stara tradycja głosi, ze dapi to personifikacja zła w człowieku. Może ukazywać się jedynie nocą i powinien przed świtem wrócić do grobu, a jeśli się mu w tym przeszkodzi, nigdy już nie skrzywdzi żadnego śmiertelnika.
Mieszkańcy Indii zachodnich wierzą ze chuchniecie dapiego przyprawia człowieka o ciężką chorobę, a dotkniecie – konwulsje.
Najlepszym sposobem ochrony przed dapim jest rozrzucić przed drzwiami i oknami nasiona tytoniu, których wprost nie znosi.

Druda
Druda (Drude) to stara angielska nazwa istoty umiejącej sprowadzić na ludzi koszmary senne. Jak podają niektóre źródła, drudą staje się każda czarownica, która kończy lat czterdzieści. Zyskuje ona wówczas zdolność zsyłania straszliwych widzeń sennych na dowolnie wybrane przez siebie ofiary.

Fossegrim
Fossegrim, w językach germańskich znany także jako Neck albo Nock (Wodnik), to demon o postaci młodzieńca, który siedzi w nurtach rzeki i gra na harfie.Jak głosi legenda na ogol nie czyni on ludziom krzywdy, czasem jednak potrafi być okrutny wobec dziewcząt niestałych w uczuciach. W niektórych częściach Europy uważa się, że wpływając łodzią na rzekę, dobrze jest mieć przy sobie obnażony nóź, gdyż paraliżuje to demona. Fossegrim przypomina nieco szkockiego Kelpie.

NAWIEDZONE MIEJSCA
Alchemik z Nowego Sącza
Nocami na rynku w Nowym Sączu spotkać można zjawę człowieka, który w siedemnastym stuleciu uchodził za jednego z najznakomitszych alchemików Europy. To Michał Sędziwój nawiedza miejsca, gdzie spędził swoje lata chłopięce i ponoć pobierał pierwsze nauki.
Kroczy w uniwersyteckiej todze z podniesioną głową, jego postać nie rzuca cienia nawet przy pełni księżyca. Widmowe dukaty, które rozrzuca wokół, padają bezdźwięcznie i znikają nad ranem.
Przepowiednia głosi, że ten kto spotka alchemika, będzie miał szczęście, szczególnie w zdobywaniu wiedzy.

Biała Dama z Golubia
Od stuleci zamek w Golubiu ma swojego ducha. jest to zjawa ludziom życzliwa. Na krużgankach i murach pojawia się bowiem Anna Wazówna w białej szacie i książęcym diademie na głowie, doglądając nocami swego starostwa.
Za życia spędziła w Golubiu wiele lat. Zamek podarowany Annie przez jej brata, króla Polski Zygmunta III Wazę, z krzyżackiej warowni został przebudowany na wspaniałą renesansową rezydencję. Anna szybko uczyniła golubski zamek miejscem spotkań ludzi uczonych. Założyła w zamku bibliotekę i ogród botaniczny (to tu podobno po raz pierwszy na naszych ziemiach wyhodowano tytoń), a także aptekę, w której sama warzyła ziołowe odwary i ucierała maści.
Dla swych poddanych Anna była dobrą i łaskawą panią, fundowała nawet stypendia dla zdolnych chłopców. Po jej śmierci w 1625 roku zamek podupadł, a później, podczas szwedzkiego potopu, podzielił los wielu polskich kaszteli.
Biała Dama z Golubia jest jedynym widmem, które materializuje się raz do roku w obecności licznie zaproszonych gości. Kiedy w Golubiu odbywa się słynny bal kostiumowy, a dzieje się to co rok w ostatnią sobotę karnawału, o północy w drzwiach ukrytych w murze staje Biała Dama i spełnia puchar wina wręczany jej przez aktualnego gospodarza zamku.

Biała Dama z Kórnika
W dawnym Pałacu Działyńskich w kórniku w pobliżu Poznania pojawia się nocami widmo dawnej pani tego zamku Teofili Z Działdyńskich Szołdrskiej Potulickiej. Jak wyglądała za życia przypomina portret francuskiego malarza Antoniego Pesne, przedstawiający młodą jeszcze kobietę w białej peruce i takież krynolinie pochylającą się w dworskim ukłonie.
Nocą tuż przed dwunastą, dama na portrecie ożywa, wychodzi z ram i aż do świtu przechadza się po salach i parku. W rodzinnej tradycji Działdyńskich zachowało się wiele opowieści o pani Teofili, która była daleką prababką tej rodziny. Żyła w wieku osiemnastym. Była podobno niezwykle jak na owe czasy wykształcona, całymi kuframi sprowadzała księgi z Paryża, miała nawet pracownię, gdzie wykonywała doświadczenia chemiczne. Przeżyła dwóch mężów, z którymi nie była chyba zbyt szczęśliwa.
Zdaje się, że pani Teofila, jak wielu arystokratów w owym okresie nie była zbyt pobożna, zaniedbywała praktyki religijne i wiodła spory z miejscowym proboszczem. W obrębie jej dóbr znajdowały się ruiny dawnego myśliwskiego zameczku rodu Górków, którzy niegdyś władali tymi ziemiami. Podobno w piwnicach budowli ukryli oni skarby, powierzając nad nimi pieczę złym mocom. Moc ich mogła być tylko wtedy pokonana, jeśli na miejsce to uda się ksiądz z procesją. musi jednak uważać, aby nie zapomnieć niczego z przepisanych obrzędów, a próbować może tylko trzy razy. Podobno za czasów pani Teofili trzykrotnie wybierał się bniński proboszcz, aby uwolnić skarby od niesamowitych strażników, ale za każdym razem coś przeoczył. Pani Teofila śmiała się z niego i kazała rozebrać ruiny a cegły użyć na budulec. Skarbów nie znaleziono.

Sroga Pani z Suchej
Na krużgankach, korytarzach i dziedzińcu renesansowego zamku w Suchej Beskidzkiej pojawia się widmowa postać damy w czarnym stroju, jaki w osiemnastym stuleciu nosiły owdowiałe matrony wysokiego rodu.
Niewidzialna ręka otwiera drzwi w amfiladzie komnat, zimny podmuch daje się odczuć, gdy ma się pojawić. Zamkowa opowieść głosi, że jest to widmo Anny Konstancji z Lubomirskich Wielopolskiej secundo voto Małachowskiej, władającej tymi ziemiami w latach 1689 - 1725.
Była ona kolejno żoną dwóch magnatów - Jana Kazimierza Wielopolskiego, który wkrótce po ślubie zmarł zapisując jej wielkie dobra zwane "państwem suskim", drugi mąż - Stanisław Małachwoski uczynił Annę Konstancję jeszcze bogatszą, ale i z nim zaledwie trzy lata pozostawała w małżeńskim stanie. Ludzie równi jej stanem podziwiali energię i rozsądek, z jakim młoda jeszcze wdowa zarządzała majątkiem. Ale poddani - mieszczanie i chłopi drżeli przed Srogą Panią suskiego zamku.
Anna Konstancja miała iście żelazną rękę. Ustanowiła kodeks praw dla poddanych, w Wieży Zegarowej na zamku sama sprawowała sądy. Nawet za drobne przewinienia wymierzała karę chłosty i skazywała na wtrącenie do lochu. Nieraz ubrana po męsku wyruszała na czele swych hajduków na wyprawy przeciw bandom zbójników kryjących się w karpackiej puszczy. Regułą było, że schwytanych skazywała na śmierć. jedna z takich egzekucji odbyła się w niedalekim Krzeszowie, a Sroga Pani osobiście dozorowała tracenia nieszczęśników.
Anna Konstancja dożyła sędziwego wieku. pochowano ją z wielką pompą w krypcie miejscowego kościoła. Poddani i służba odetchnęli, ale jeszcze nie wypaliły się znicze na grobowej płycie, kiedy na przykościelnym cmentarzu zaczęło pojawiać się jej widmo. Widywano zjawę nawet i wówczas, gdy dobra suskie przeszły na innych właścicieli - Branickich a później Tarnowskich.
Anna Konstancja prześladowała nie tylko pałacowych gości, ale również straż obywatelską istniejącą w Suchej w latach międzywojennych. Zmieniający się co noc wartownicy obchodzący ulice miasteczka, napotykali nieraz, ku swemu przerażeniu w pobliżu kościoła czy obok zamku cień we wdowim welonie.

Biała Dama z Niedzicy
Na dziedzińcu tak zwanego górnego zamku w Niedzicy i w pobliżu zamkowej kaplicy pojawia się w poszumie gwałtownego wichru kobieca postać w bieli, która wyrasta jak gdyby w nadnaturalnej wielkości zjawę, sięgającą sklepienia. legenda głosi że to duch nieszczęsnej księżniczki z kraju Inków Uminy, która tu w drugiej połowie osiemnastego wieku żyła przez lat kilka jako żona jednego z właścicieli zamku. W połowie osiemnastego wieku potomek węgierskiej rodziny Sebastian Berzevicy wyruszył do Ameryki Połódniowej w poszukiwaniu przygód - i zapewne majątku. Po latach osiadł w Peru i tam ożenił się z Indianką ze szlachetnego rodu z krwi dawnych władców państwa Inków. Mieli jedną córkę imieniem Umina, która w wieku piętnastu lat wyszła za młodzieńca z równie świetnej inkaskiej rodziny, imieniem Tupak Amaru. W roku 1780 w Peru wybuchło powstanie przeciwko Hiszpanom, a na jego czele stanął krewny męża Uminy. Po upadku powstania Hiszpanie mścili się na wszystkich, którzy brali udział lub mu sprzyjali. Sebastian Berzevicy wraz z Uminą i jej mężem uszli do Europy, zabierając ze sobą część legendarnego skarbu Inków, przynależnego z mocy prawa rodzinie Tupak Amaru.
Ale i w Europie dosięgła ich zemsta Hiszpanów - męża Uminy zasztyletowano w weneckim zaułku. Na krótko przed jego śmiercią Umina urodziła syna. Stary Berzevicy postanowił wraz z Uminą i wnukiem powrócić do zamku nad Dunajcem.Po roku w niedzickim zamku Uminę zasztyletowano na dziedzińcu przed wejściem do kaplicy. Aby ocalić wnuka, Berzewicy kazał go zaadoptować swym dalekim kuzynom Beneszom, przepisując na nich majątek.
Antoni - bo takie imię wymienia się w akcie adopcji - znał tajemnicę swego pochodzenia i skarbu Inków. Na łożu śmierci zaklinał swych synów, aby nie szukali bogactw władców Peru, gdyż ciąży na nich przekleństwo. Uminę podobno pochowano pod kaplicą w srebrnej trumnie, a pod całun włożono dokument sporządzony pismem węzełkowym "kipu", może testament Tupak Amaru, a może wskazówkę, jak dotrzeć do skarbu? Niestety, pomimo szczegółowych badań archeologicznych nie znaleziono ani trumny Uminy, ani skarbu.

Błękitna Dama z Łańcuta
Jest zjawą nie budzącą grozy, a ci, którzy się z nią zetknęli, opowiadają o jej niewątpliwej urodzie i pięknej błękitnej krynolinie. Trudno zresztą się dziwić - wszak za życia była jedną z najwytworniejszych pań polskiego rokoka, słynną sawantką i miłośniczką sztuki. A że od wczesnej młodości ubierała się w błękitne krynoliny, już za życia nazwano ją "Błękitną Markizą".
Izabela z Czartoryskich Lubomirska, żona marszałka wielkiego koronnego Stanisława Lubomirskiego jest tą, której piękny pałac w Łańcucie zawdzięcza swą świetność. Zakochana bez wzajemności w swoim kuzynie królu Auguście Poniatowskim, pocieszała się snując gorliwie polityczne intrygi, kolekcjonując dzieła sztuki i hołdując francuskiej modzie. W testamencie nakazała, by na ostatnią drogę ubrano ją w jedną z błękitnych toalet.
Podobno można zobaczyć ją nieraz jak przechadza się w galerii rzeźby, czy w zamyśleniu patrzy na posąg Amora dłuta Canovy, do którego pozował w dzieciństwie jej ukochany wychowanek książę Henryk Lubomirski. Czasem można spotkać zjawę w dawnym buduarze księżnej Marszałkowej, jak spoczywa na sofie. Kiedy ktoś nieoczekiwanie wejdzie do pokoju, zjawa znika w jednej chwili.

środa, 20 kwietnia 2011

Ciekawostki

Kim są duchy ???
Wiara w duchy jest bardzo starym i powszechnym zjawiskiem. Już rzymski pisarz i polityk Pliniusz Młodszy, zmarły około 113 roku n.e., donosi o upiornej postaci, która zakuta w łańcuchy wędrowała po domu, a następnie znikła w podłodze. Kiedy później rozkopano to miejsce, znaleziono zakuty w łańcuchy szkielet.

Afrit i dżiny
Na Półwyspie Arabskim duchy zamordowanych ludzi nazywają się "afrit", wracają one do świata żywych, by się zemścić na mordercy. Dżiny natomiast to duchy o potężnej postaci, posłuszne rozkazom niektórych ludzi. Słynny duch z opowieści "Z tysiąca i jednej nocy" o lampie Aladyna był właśnie dżinem.

Wiara w duchy
Wiara w duchy jest ściśle związana z przekonaniem, że człowiek żyje nadal po śmierci w jakiejś innej postaci- jeśli nie cielesnej, to choćby jego dusza, kumulująca jego myśli i odczucia, jego pragnienia i nadzieje. Wiara ta jest bardzo stara i można ją odnaleźć w wielu religiach. Również religia chrześcijańska naucza, że dusze po śmierci idą do nieba, piekła lub czyśćca.
Stąd blisko już do myśli, że dusze zmarłych nie docierają do swego celu, lecz zatrzymują się na pewien czas gdzieś "pomiędzy", to znaczy w zaświatach. W określonych warunkach, przede wszystkim jeśli ktoś zmarł nagłą śmiercią, powinien pozostać związany ze światem żywych. Powiada się, że po morzach żeglują statki- zjawy z dawno zaginionymi załogami, ludzie skazani za jakieś niecny czyn bądź wskutek klątwy na wieczny niepokój.

Anglia- ghost land
Anglia uchodzi za klasyczną krainę duchów i zjaw. Kiedy pisarka Diane Norman zbierała materiał do książki o duchach, napisała do właścicieli 30 najstarszych zamków i dworów list z pytaniem, czy w ich posiadłości straszy. Otrzymała 28 potwierdzających opowieści.

Gdzie straszą duchy ???
W Anglii spotkanie z duchem nie jest niczym niezwykłym. Akurat Wyspy Brytyjskie, a więc Anglia, Szkocja i Irlandia słyną z licznych zamków, w których straszy, i nawiedzanych przez duchy domów. W ruinach domu Rathpeak w irlandzkim hrabstwie Rscommon krąży zjawa młodej kobiety, zamurowanej żywcem przez brata, ponieważ zakochała się w mężczyźnie wyznającym inną religię.
Jednym z najsłynniejszych "strasznych domów" była plebania w Borley w prowincji Essex- uchodziła ona za najbardziej upiorny dom w całej Anglii. Rzekomo przez całe dziesięciolecia jako duch pojawiała się tu zakonnica: pozostawała niewidzialna, lecz ciskała miskami, kamieniami albo monetami przez pokoje, ciecze przemieniała w atrament, zwracała na siebie uwagę pukaniem i sprawiała, że znikały niektóre przedmioty. Później wybuchł pożar i dom spłonął.

Jak nawiązuje się kontakt ze zmarłymi ???
Mniej więcej w połowie ubiegłego stulecia nastała w Ameryce i Europie moda na tak zwany spirytyzm. Z pomocą rzekomo szczególnie uzdolnionych po temu ludzi, zwanych medium, próbowano przywołać duchy i zadawać im pytania.
Pierwsze "rozmowa" z duchem odbyła się 31 marca 1848 roku w pobliżu Nowego Jorku w pewnym domu, w którym "straszyło". Mieszkańcy, rodzina Fox, słyszeli tam nocami dziwne odgłosy i pukanie. Jedna z dwóch córek zdobyła się pewnej nocy na odwagę i zawołała w ciemności: "Zrób to, co ja robię" i klasnęła cztery razy. Natychmiast odpowiedziało jej czterokrotne stukanie. Kiedy zapytała: "Czy jesteś człowiekiem ?" zapadła cisza. Jednak na prośbę: "Jeśli jesteś duchem, zastukaj dwa razy" rozległo się podwójne stukanie.

Moda na seanse spirytystyczne
Jeśli wierzyć informacji o siostrach Fox, która wkrótce po tym wydarzeniu ukazała się w gazecie "New York Herald Tribune", właśnie w ten sposób zaczął się pierwszy świadomy kontakt werbalny z zaświatami. Informacja ta wywołała wręcz falę zaklinania duchów. Okazało się, że na całym świecie żyje mnóstwo osób z predyspozycjami do tego, by zostać medium, to znaczy kimś, kto pośredniczy w kontaktach między światem materialnym a światem duchów. Powstawały stowarzyszenia spirytystyczne. Modne stało się uczestnictwo w "seansach" (słowo to pochodzi z języka francuskiego i znaczy posiedzenie)- jak nazywano próby wywoływania duchów przy pomocy medium i przyjmowania od nich wieści z zaświatów.

Ektoplazma
Niektóre media utrzymywały, że podczas seansu mogłyby sprawić, że duch będzie widoczny w postaci szarobiałej poruszającej się masy, tak zwanej ektoplazmy. Ektoplazma uchodziła za bardzo czułą substancję, pomieszczenie musiało być więc należycie zaciemnione- co oczywiście otwierało drogę wszelkim trikom i manipulacjom.

Channeling
Wiara w duchy (ang. ghosts) jest szeroko rozpowszechniona w Stanach Zjednoczonych. Blisko 40% Amerykanów- jak wynikało z badań przeprowadzonych kilka lat temu na uniwersytecie w Chicago- wierzy, że jest w kontakcie bezpośrednim bądź poprzez medium, ze zmarłymi. Media te nazywają się dziś channels (ang. channel=kanał), gdyż rzekomo torują drogę w zaświaty kanałom energii. W Stanach Zjednoczonych zapanowała wręcz moda na regularne wizyty u tak zwanych channeling-medium.

Czym są duchy ???
Chyba każdy z nas spotkał się z opowieściami o duchach, czyli tak naprawdę duszach zmarłych, które nie przeszły na tamten świat z wielu powodów.

Dlaczego duchy krążą po świecie żywych ludzi ???
Jest wiele hipotez tłumaczących to zjawisko. Jedna z nich brzmi, iż człowiek przed śmiercią nie załatwił swoich ważnych spraw, które musi dokończyć jako zmarły. Czytając chociażby "Dziadów część II" spotykamy się z drugim twierdzeniem, że zmarły człowiek odbywa karę za swoje postępowanie, czyny jakich dopuścił się jeszcze jako żywy.

Na jakie grupy można podzielić dusze zmarłych ???
Dusze można podzielić przynajmniej na trzy grupy. Pierwszą stanowią dusze dobrych ludzi za życia, którzy chcąc pomagać swoim bliskim zdecydowali się, że nie chcą przejść na drugi świat. Co to znaczy pomagać ?? Ostrzeganie przed niebezpieczeństwem, pomoc fizyczna i psychiczna. Drugą grupę stanowią dusze odbywających jakąś pokutę, karę (opisane w 2 punkcie).
Trzecia, najgorsza grupa, to dusze przysłane przez szatana, aby marnować życie ludzi poprzez wydawane jęki, odgłosy, dziwne telefony. Aby ich straszyć i sprawiać, by spotkały ich nieszczęścia. Te złe duchy nazywamy demonami.

Urządzenia wykrywające obecność ducha.
Dzisiejsza technika pozwoliła skonstruować urządzenia, które w jakimś stopniu pozwolą zidentyfikować obecność ducha. Są to przede wszystkim różnego rodzaju magnetofony, wideofony itp.

Telefony od zmarłych
Telefony od zmarłych nie są tylko przyczyną działań szatana. Jest to również celowe nawiązanie kontaktu ducha i człowieka, aby coś człowiekowi przekazać.

Czym są poltergeisty ???
Są to niewidzialne duchy, o których obecności świadczą przesuwające się przedmioty, rozbijane naczynia itp. Nazywamy ich złośliwymi duchami, gdyż za wszelką cenę starają się przestraszyć człowieka.

Relacje
Pewnego wieczoru w domu Violi Tollen w Indianapolis zadzwonił telefon. W gęstniejącym mroku podniosła słuchawkę i odbyła krótką, ale niecodzienną rozmowę. Przez kilka lat przyjaźniła się z młodym sąsiadem, Rubym Stone'em. Znajomość urwała się, gdy Ruby zmarł, mając zaledwie siedem lat. Tymczasem pani Tollen usłyszała w słuchawce cienki dziecinny głosik, który wydawał się jej znajomy, ale nie wiedziała, do kogo należy.- Powiedzieli, że nie mogę telefonować, ale przecież dzwonię, prawda? - spytał osobliwy rozmówca, a Viola zdołała tylko odpowiedzieć:
- Znam twój głos, ale kim jesteś?
- Znasz mnie - odparł chłopiec. - Jestem Ruby.
Był rok 1993. Maurice Grosse wygłaszał właśnie wykład dla członków Mensy na temat słynnego "poltergeista z Enfield", kiedy jego magnetofon, na którym nagrane były odgłosy wydawane przez ducha, niespodziewanie odmówił posłuszeństwa. Próby ponownego uruchomienia kapryśnego sprzętu zakończyły się fiaskiem, bowiem jak relacjonuje prezes Towarzystwa Badań Parapsychologicznych, David Fontana, "sposób zablokowania się taśmy przeczył wszelkim prawom mechaniki". Czy taśmę zaplątał złośliwy duch, który nie życzył sobie rozpowszechniania zarejestrowanych odgłosów?

DUCHY

DUCHY. WYWOŁYWANIE. Istoty duchowe są wśród nas i czy nam się to podoba czy nie, nie mamy na to żadnego wpływu. Są to byty pozbawione powłoki cielesnej, więc są dla nas niewidoczne. Lecz jeżeli coś jest niewidoczne, to wcale nie znaczy, że tego czegoś nie ma. Istnienia bytów duchowych nikt nie neguje i nawet kościół naucza o ich istnieniu. Należy je jednak podzielić na anioły i demony. Ściślej rzecz biorąc chodzi o to, że są takie duchy, które są złośliwe, i są takie duchy, które nie są szkodliwe, a jeszcze inne, to dusze osób zmarłych. Niektóre z tych istot nie wykazują ani cech dobrych, ani złych. Są zupełnie obojętne na ludzi, chociaż nierzadko nieprzychylne. Duchy potrafią manifestować swą obecność we wszelaki sposób. Czasem w bardzo łagodnej w formie lub delikatnej sugestii wpływającej na naszą podświadomość. Innym razem poruszą jakiś przedmiot, a czasami wręcz potrafią zaatakować.W świecie duchowym istnieje współzależność pomiędzy rozwojem ludzi i duchów. Duchy wyższe, mogą być łatwiej przywoływane przez osoby o podobnym stopniu rozwoju.W ten sam sposób na płaszczyźnie międzyludzkiej osoby o podobnej kulturze i rozwoju przyciągają się nawzajem, a jeżeli brak podobieństw, a wręcz są przeciwności pomiędzy ludźmi tworzy się wzajemna niechęć. Jednakże nawet wyższy duch może udzielić nam pomocy, jeżeli będziemy go traktować poważnie i z szacunkiem, a sprawy o które będziemy pytać, nie będą błahostkami. Wynik porozumienia zależy w dużej mierze od moralnego poziomu obecnych, od natury duchowej medium oraz samego pytającego. Wpływ ostatniego, może okazać się większy od wpływu wszystkich pozostałych czynników razem wziętych. Miejscem wywoływania duchów może być każde spokojne miejsce. Zarówno zwykły pokój jak i cmentarz, czy też opuszczona kaplica. Zarówno w dzień jak i w nocy. Nie należy zbyt często zmieniać miejsca seansów. Ideałem, byłoby posiadanie własnego lokum gdzie można by przeznaczyć go wyłącznie na tego typu obrzędy. Nie muszę dodawać, że osoby nie mające związku z ceremoniałami nie powinny odwiedzać tego miejsca. Bardzo często, istoty astralne czerpią siły żywotne potrzebne im do materializacji z żywych ludzi będących w otoczeniu podczas seansu. Efektem tego działania jest szybkie wychłodzenie ciała człowieka w skutek utraty sił życiowych. Na spirytystycznych seansach, gdzie istoty astralne zjawiają się za pośrednictwem istoty ludzkiej, zwanej medium, można zauważyć obniżenie temperatury ciała. Przy wywoływaniu duchów częstą praktyką było składanie krwawych ofiar, bo krew zawiera w sobie siłę życiową potrzebną do materializacji duchów. W dawnych czasach na ołtarzach wszelakich kapłanów i czarowników ginęło wiele ofiar, także i ludzkich. Przy wywoływaniu palono kadzidła i pachnące zioła, co jest bardzo pomocne. Lecz najważniejszym czynnikiem jest wola i wyobraźnia uprawiającego magię. Przed ceremonią, wskazany jest post, samotność i skupienie myśli o osobie wywoływanej. Jednak często widziany jest nie sam nieboszczyk, a tylko odbicie jego w astralu. Początkujący, żądni wiedzy adepci magii, nie powinni brać udziału w tego rodzaju zgromadzeniach. Mogliby wynieść błędne mniemanie o naturze świata.

Nawiedzone domy

NAWIEDZONE DOMYO wielu domach na świecie krążą legendy, iż są nawiedzane przez duchy. Ludzie zamieszkujący lub odwiedzający nawiedzone domy często opowiadają, że słyszeli jęki, kroku lub glosy. W nawiedzonych domach często zapalają się same światła a w momencie objawienia się zjawy gwałtownie spada temperatura. Przeszłość nawiedzonych domów jest zazwyczaj obficie zaplamiona krwią. To właśnie dramatyczne wydarzenia z przeszłości takie jak morderstwa czy samobójstwa nie pozwalają odejść niektórym duchom w niebyt.
W opowieściach ludzi pojawiają się rozmaite rodzaje duchów często są to zjawy żyjących kiedyś osób, jakby ich hologramy z przeszłości, niektóre duchy to złe upiory, które nie znalazły spokoju po śmierci i dręczą żywych. Często występującymi duchami są tzw. Poltergeisty z niemieckiego „hałasujący duch”, które są niewidzialne a o ich obecności świadczą przesuwające się przedmioty rozbijane naczynia.
Bardziej znane przypadki pojawienia się Poltergeista:
»W listopadzie 1927 poltergeist pojawił się w Londynie, w domu u niejakiego Battersea. W domu owego jegomościa łatały stoły, rozbijane były krzesla a gdy spal do środka pokoju wpadło roztrzaskane okno razem z framugą. Sprawą tego ducha zajął się słynny łowca i badacz duchów Harry Price.
»W latach 60 w Irlandii w pewnej miejscowości jeden z budynków został zasypany kapeluszami – a na jego ścianach pojawiły się plamy kleju.

Polowanie na DUCHY

POLOWANIE NA DUCHY
Polowanie na duchy z cała pewnością nie wygląda tak jak jest to przedstawione na zgoła zabawnych, ale nie mających związku z rzeczywistością filmach z serii "Pogromcy Duchów". Jeśli chodzi o prawdziwe "poskramianie duchów", najistotniejszym elementem powinna być dyskrecja. Łowcy duchów musza być dyskretni. Uczucia osób stykających się z duchami, a zwłaszcza tych, którzy maja do czynienia z poltergeistem, są przeważnie bardzo skomplikowane: złość, strach, zażenowanie, czasem nawet poczucie winy. Na etapie początkowym, a często przez cały czas, większość ludzi nie życzy sobie aby ich znajomi, krewni i sąsiedzi wiedzieli, co się u nich święci. Z punktu widzenia łowcy duchów, tropienie zjaw przedstawia się zupełnie odmiennie od utartych poglądów na ten temat. Każde polowanie na duchy jest inne. Łowcy duchów musza pogodzić się z jednym: większość godzin spędzonych na czatach jest absolutnie bezowocna i nie przynosi żadnych rezultatów. Zapewne wygląda to bardzo efektownie, gdy zabiera się na takie czaty całe walizy urządzeń elektronicznych, ale w rzeczywistości nie oznacza to wcale, że będziemy zwijać się przy nich jak w ukropie. Naprawdę jednak większość sprzętu nie wymaga żadnego doglądania i całą noc upływa na obserwowaniu to jednego korytarza, w którym absolutnie nic się nie dzieje, to znów monitora kamery wideo zamonitorowanej w ten sposób, by ukazywała drugi korytarz, gdzie również nic się nie dzieje. Sprawdźcie sami jakich dreszczy emocji dostarczy wam obserwowanie przez dziesięć godzin absolutnie niezmiennego obrazu na ekranie telewizora. Kiedy wybieracie się tropić duchy, przede wszystkim musicie zdać sobie sprawę, na jakiego ducha chcecie polować. Przeważnie będziecie wzywani wówczas, gdy ktoś dostrzeże jakieś konkretne widziadło albo też będzie miał do czynienia z innym rodzajem "straszenia". powód dla którego od początku musicie się orientować w tym, co chcecie śledzić jest następujący - Nie wszystkie "duchy" są takie same, istnieje szeroki wachlarz różnych fenomenów, z których każdy wymaga innego podejścia. Równie ważne jest przygotowanie się na wszelkie niespodzianki, poczulibyśmy się głupio, gdybyśmy wybrali się na sprawdzenie prawdziwości relacji o milczącej snującej się, wyraźnie dostrzegalnej zjawie, zabierając ze sobą zgodnie z przewidywaniami wyłącznie sprzęt rejestrujący obraz i spędzili noc na bezradnym przysłuchiwaniu się stukaniu duchów, którego w żaden sposób nie moglibyśmy nagrać!. Innym ważnym aspektem. o którym nie wolno zapominać jest, jest świadomość, że oczekiwania z tym, co spodziewamy się dostrzec, wpływają na obserwację. W najskrajniejszym przypadku może się przydarzyć, że łowca duchów wyobrazi sobie, iż zobaczył dokładnie to, co spodziewał się ujrzeć. Z tego właśnie powodu nie ma sensu chodzić na "polowania" w pojedynkę. Lepiej chodzić w większym gronie, by mieć niezależne relacje o tym, co się widziało lub usłyszało.
Większość relacji o duchach, kto wie czy nie 98%- zostaje wyjaśniona w ten sposób, iż rzekome zjawisko nadprzyrodzone identyfikuje się jako cos całkiem "z tego świata". Niemniej, pozostałe dwa procent może okazać się czymś absolutnie fascynującym. Nikt kto ma zamiar na poważnie zająć się tropieniem duchów, nie powinien oczekiwać, że będzie to jedno pasmo emocjonujących wydarzeń, nieustannych sensacji i rewelacyjnych osiągnięć.